swag

wym. [sueg]

Lans, wyjątkowy, modny styl, także osobowość czy postawa, dzięki którym można budzić podziw, też chwalenie się czymś, np. ubraniem, gadżetem lub osiągnięciem, obnoszenie się z czymś. Słowo  zostało zapożyczone z amerykańskiego slangu. Zostało utworzone od wyrazu swagger, funkcjonującego jako czasownik ‘zachowywać się w sposób arogancki lub wyniośle pompatyczny, okazywać przesadną pewność siebie; chwalić się, wywyższać się, popisywać się’, a także jako rzeczownik ‘aroganckie zachowanie, chwalenie się, pewność siebie, popisywanie się’, a nawet jako przymiotnik ‘elegancki, efektowny’ (zob. https://www.merriam-webster.com/dictionary/swagger#h2 oraz https://www.merriam-webster.com/words-at-play/what-does-swag-mean).

Jak widać, słowo swag ma zarówno pozytywne, jak i negatywne konotacje. Aktualnie odnosi się przede wszystkim do osób, które chcą zabłysnąć w towarzystwie, popisując się gadżetem lub strojem, czyli robiąc swag. Osoba, która robi swag, nazywana jest swaggerem. Por. drip, kapać dripem.

Przykład użycia:

1. – Zobacz jaki mam fajny telefon, najnowszy
– Uuu, no ale swag /rozmowa nastolatków na korytarzu szkolnym w czasie przerwy/;

2. Tylko nie kupuj mi tej bluzy. Nie robię swagu. Nie jestem swaggerem /Z rozmowy nastolatka z matką/.

(zgłoszenie: 12.01.2021, oprac. Joanna Senderska)